Η επίσκεψη στην Εθνική Πινακοθήκη σήμερα ήταν εξαιρετικά καλή ιδέα.
Σας προτείνω ανεπιφύλακτα να μη χάσετε την έκθεση- αφιέρωμα στο Νίκο Λύτρα.
Οι άνθρωποι που εργάστηκαν για αυτήν, το έκαναν με ξεχωριστό μεράκι.
Το αποτέλεσμα, τους δικαιώνει και είναι αναμφισβήτητο ότι ο Νίκος Λύτρας αποτελεί μια ιδιαίτερη προσωπικότητα της ελληνικής ζωγραφικής καθώς λάμπρυνε με τα έργα του την εικαστική δημιουργία του 20ου αιώνα, όπως αναφέρεται και στον πρόλογο του καταλόγου της Εθνικής Πινακοθήκης.
Παρατηρώντας με ιδιαίτερη προσοχή τα έργα του αυθεντικού αυτού «επαναστάτη» της ζωγραφικής του τόπου μας, μένω άναυδη όταν διαβάζω:
«Ο κ. Νίκος Λύτρας εισάγει καινά δαιμόνια εις την ευγενικήν, ελληνικήν τέχνην με τεχνοτροπίας εξεζητημένας και εκβιαστικάς. Αί προσωπογραφίαι του είναι αντιπαθητικαί » Σχόλιο του περιοδικού Πινακοθήκη,1915.
Στο διπλανό τοίχο άλλο σχόλιο… « Ο κ. Λύτρας έχει τη δύναμη να χαρακτηρίζει.
Αυτή είναι η ουσία… Ο κ. Λύτρας είναι κίνηση στα πρόσωπά του. Μεσ΄ τις σκληρές,
τευτονικές γραμμές του είνε η ζωή» Σχόλιο περιοδικού Νουμάς, 1915.
Συνεχίζει το περιοδικό Πινακοθήκη το 1920 να σχολιάζει…« Τα τοπία του, όπως του Πόρου, του Φαλήρου, της Πεντέλης δεν εκφράζουν τίποτε. Σύγχυσις, η οποία μας κάμνει ν΄αντιπαρέλθωμεν ταχείς» και η εφημερίδα Ελεύθερο Βήμα το 1929, γράφει: «Το μάτι του ήταν σε διαρκή κραδασμό και ο λυρισμός του απαντούσε στο μεγάλο θέαμα της φύσεως με σπαθιές».
Αναρωτιέμαι λοιπόν φίλοι μου, αν ζω στο σήμερα η στο χθες…στο τότε η στο τώρα…!
Η μικρότητα ως ουσία και ως λέξη μπήκε στη ζωή μας και στο λεξιλόγιο μας γιατί?
Η υποτίμηση σε ότι ίσως μας ξεπερνάει είναι μήπως διαχρονική?
Σας προτείνω ανεπιφύλακτα να μη χάσετε την έκθεση- αφιέρωμα στο Νίκο Λύτρα.
Οι άνθρωποι που εργάστηκαν για αυτήν, το έκαναν με ξεχωριστό μεράκι.
Το αποτέλεσμα, τους δικαιώνει και είναι αναμφισβήτητο ότι ο Νίκος Λύτρας αποτελεί μια ιδιαίτερη προσωπικότητα της ελληνικής ζωγραφικής καθώς λάμπρυνε με τα έργα του την εικαστική δημιουργία του 20ου αιώνα, όπως αναφέρεται και στον πρόλογο του καταλόγου της Εθνικής Πινακοθήκης.
Παρατηρώντας με ιδιαίτερη προσοχή τα έργα του αυθεντικού αυτού «επαναστάτη» της ζωγραφικής του τόπου μας, μένω άναυδη όταν διαβάζω:
«Ο κ. Νίκος Λύτρας εισάγει καινά δαιμόνια εις την ευγενικήν, ελληνικήν τέχνην με τεχνοτροπίας εξεζητημένας και εκβιαστικάς. Αί προσωπογραφίαι του είναι αντιπαθητικαί » Σχόλιο του περιοδικού Πινακοθήκη,1915.
Στο διπλανό τοίχο άλλο σχόλιο… « Ο κ. Λύτρας έχει τη δύναμη να χαρακτηρίζει.
Αυτή είναι η ουσία… Ο κ. Λύτρας είναι κίνηση στα πρόσωπά του. Μεσ΄ τις σκληρές,
τευτονικές γραμμές του είνε η ζωή» Σχόλιο περιοδικού Νουμάς, 1915.
Συνεχίζει το περιοδικό Πινακοθήκη το 1920 να σχολιάζει…« Τα τοπία του, όπως του Πόρου, του Φαλήρου, της Πεντέλης δεν εκφράζουν τίποτε. Σύγχυσις, η οποία μας κάμνει ν΄αντιπαρέλθωμεν ταχείς» και η εφημερίδα Ελεύθερο Βήμα το 1929, γράφει: «Το μάτι του ήταν σε διαρκή κραδασμό και ο λυρισμός του απαντούσε στο μεγάλο θέαμα της φύσεως με σπαθιές».
Αναρωτιέμαι λοιπόν φίλοι μου, αν ζω στο σήμερα η στο χθες…στο τότε η στο τώρα…!
Η μικρότητα ως ουσία και ως λέξη μπήκε στη ζωή μας και στο λεξιλόγιο μας γιατί?
Η υποτίμηση σε ότι ίσως μας ξεπερνάει είναι μήπως διαχρονική?
Όλγα Σινογιάννη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου