Το όνομά μας είναι "Χαρταετός" και δεν το διαλέξαμε τυχαία. Ο χαρταετός στην συνείδηση όλων μας παραπέμπει στη φρεσκάδα, στην αισιόδοξη διάθεση, στη θετική αντίληψη της ζωής.
Ταυτόχρονα υποδηλώνει ότι η ανάγκη του ανθρώπου να πετάξει, να υπερβεί τις επίγειες αντιξοότητες και να νικήσει τους δαίμονες ξεπερνάει τα σύνορα και διατρέχει τον χρόνο και τους πολιτισμούς. Είναι διαχρονική, οικουμενική και παναθρώπινη.
Μέρες που είναι, μέρες που όλοι θα χαρούμε και πάλι μ' αυτό το παιχνίδι, το παλιό όσο και η αθωότητά μας, ας πούμε δυο λόγια για την ιστορία και τους συμβολισμούς του:
Μέρες που είναι, μέρες που όλοι θα χαρούμε και πάλι μ' αυτό το παιχνίδι, το παλιό όσο και η αθωότητά μας, ας πούμε δυο λόγια για την ιστορία και τους συμβολισμούς του:
"Χαρταετός: Μια «μικρή» ιστορία…αιώνων!
Τα εύθραυστα «φτερά» του άνοιξαν πριν χίλια και πλέον χρόνια, ίσως και περισσότερα, στη μακρινή Ανατολή.
Οι πρωτομάστορές του εκεί, τον χρησιμοποίησαν ως μέσο για να ξορκίσουν το κακό, τις αρρώστιες, τη μοίρα. Γι’ αυτό και τον στόλιζαν με ευχές και ξόρκια, πιστεύοντας ότι η ουράνια διαδρομή του θα έφερνε το καλό στην πτώση του.
Αργότερα κάποιοι τον χρησιμοποίησαν για στρατιωτικούς και επιστημονικούς σκοπούς. Ως μέσο παρατήρησης του εχθρού, ως εργαλείο μετεωρολογικών μελετών, ως βοήθημα καταγραφής φυσικών φαινομένων (ηλεκτρισμός της ατμόσφαιρας) και ακόμη πιο μετά για αεροφωτογραφίσεις!
Στην αρχαία Ελλάδα, η πρώτη καταγραφή θέλει τον αρχιμηχανικό Αρχύτα του Τάραντος, τον 4ο αιώνα π.χ., να χρησιμοποιεί στην αεροδυναμική του τον αετό, ενώ επίσης σώζεται ελληνικό αγγείο της κλασικής εποχής που απεικονίζει μία κόρη που κρατά στα χέρια της μία μικρή λευκή σαΐτα, είδος αετού, με το νήμα της, έτοιμη να πετάξει.
Οι πιο επιδέξιοι δημιουργοί του θεωρούνται οι Κινέζοι, οι Ιάπωνες, οι Μαλλαίοι, οι Κορεάτες, οι Πολυνήσιοι.
Στη νεότερη Ελλάδα, το παιχνίδι του χαρταετού και η μαστοριά του θα γίνει γνωστό μετά από πολλά χρόνια, μετά την είσοδό του στην Ευρώπη, από τον Μάρκο Πόλο και τα πρώτα λιμάνια που θα πετάξει είναι αυτά της Χίου, της Επτανήσου, της Σύρας, των Πατρών, της Ύδρας. Θα γίνει ένα από τα δημοφιλέστερα παιχνίδια και θα συνδεθεί κάτω από άγνωστες συνθήκες με τα έθιμα της Καθαρής Δευτέρας.
Η πιο επικρατούσα άποψη θέλει το πέταγμα του την ημέρα αυτή ως πράξη συμβολική. Μια πράξη ανάτασης, χαράς και ελπίδας, προάγγελο της άνοιξης. Μια πράξη κάθαρσης και αναμέτρησης με κάτι νέο, που αγγίζει τα όρια ενός υψηλού στόχου!
«Όποιος δεν έπαιξε ποτέ του με χαρταετό, δεν κοίταξε όσο χρειάζεται ψηλά. Όποιος δεν ένιωσε την αντίσταση του μεγάλου σπάγκου, δεν εκατάλαβε τη δύναμη του αέρα. Κι όποιος δεν εφώναξε με την ευθύνη και την πρωτοβουλία του παιδιού που βλέπει να κινδυνεύει στο ψηλό μετεώρισμά του ο αετός, δεν ένιωσε τη χαρά του να τα βγάζεις πέρα μόνος σου με τη Φύση».
Με αυτά τα λόγια ο Κεφαλλονίτης λαογράφος Δημήτριος Λουκάτος δίνει μια άλλη διάσταση στο αγαπημένο για μικρούς, αλλά και μεγάλους, υπαίθριο παιχνίδι. Και εκεί ακριβώς βρίσκεται η μαγεία του: Μας κάνει να κοιτάμε πάντα ψηλά και να αγωνιζόμαστε για να φτάσουμε ακόμα ψηλότερα!"
Τα εύθραυστα «φτερά» του άνοιξαν πριν χίλια και πλέον χρόνια, ίσως και περισσότερα, στη μακρινή Ανατολή.
Οι πρωτομάστορές του εκεί, τον χρησιμοποίησαν ως μέσο για να ξορκίσουν το κακό, τις αρρώστιες, τη μοίρα. Γι’ αυτό και τον στόλιζαν με ευχές και ξόρκια, πιστεύοντας ότι η ουράνια διαδρομή του θα έφερνε το καλό στην πτώση του.
Αργότερα κάποιοι τον χρησιμοποίησαν για στρατιωτικούς και επιστημονικούς σκοπούς. Ως μέσο παρατήρησης του εχθρού, ως εργαλείο μετεωρολογικών μελετών, ως βοήθημα καταγραφής φυσικών φαινομένων (ηλεκτρισμός της ατμόσφαιρας) και ακόμη πιο μετά για αεροφωτογραφίσεις!
Στην αρχαία Ελλάδα, η πρώτη καταγραφή θέλει τον αρχιμηχανικό Αρχύτα του Τάραντος, τον 4ο αιώνα π.χ., να χρησιμοποιεί στην αεροδυναμική του τον αετό, ενώ επίσης σώζεται ελληνικό αγγείο της κλασικής εποχής που απεικονίζει μία κόρη που κρατά στα χέρια της μία μικρή λευκή σαΐτα, είδος αετού, με το νήμα της, έτοιμη να πετάξει.
Οι πιο επιδέξιοι δημιουργοί του θεωρούνται οι Κινέζοι, οι Ιάπωνες, οι Μαλλαίοι, οι Κορεάτες, οι Πολυνήσιοι.
Στη νεότερη Ελλάδα, το παιχνίδι του χαρταετού και η μαστοριά του θα γίνει γνωστό μετά από πολλά χρόνια, μετά την είσοδό του στην Ευρώπη, από τον Μάρκο Πόλο και τα πρώτα λιμάνια που θα πετάξει είναι αυτά της Χίου, της Επτανήσου, της Σύρας, των Πατρών, της Ύδρας. Θα γίνει ένα από τα δημοφιλέστερα παιχνίδια και θα συνδεθεί κάτω από άγνωστες συνθήκες με τα έθιμα της Καθαρής Δευτέρας.
Η πιο επικρατούσα άποψη θέλει το πέταγμα του την ημέρα αυτή ως πράξη συμβολική. Μια πράξη ανάτασης, χαράς και ελπίδας, προάγγελο της άνοιξης. Μια πράξη κάθαρσης και αναμέτρησης με κάτι νέο, που αγγίζει τα όρια ενός υψηλού στόχου!
«Όποιος δεν έπαιξε ποτέ του με χαρταετό, δεν κοίταξε όσο χρειάζεται ψηλά. Όποιος δεν ένιωσε την αντίσταση του μεγάλου σπάγκου, δεν εκατάλαβε τη δύναμη του αέρα. Κι όποιος δεν εφώναξε με την ευθύνη και την πρωτοβουλία του παιδιού που βλέπει να κινδυνεύει στο ψηλό μετεώρισμά του ο αετός, δεν ένιωσε τη χαρά του να τα βγάζεις πέρα μόνος σου με τη Φύση».
Με αυτά τα λόγια ο Κεφαλλονίτης λαογράφος Δημήτριος Λουκάτος δίνει μια άλλη διάσταση στο αγαπημένο για μικρούς, αλλά και μεγάλους, υπαίθριο παιχνίδι. Και εκεί ακριβώς βρίσκεται η μαγεία του: Μας κάνει να κοιτάμε πάντα ψηλά και να αγωνιζόμαστε για να φτάσουμε ακόμα ψηλότερα!"
(το κείμενο συνέταξε ο Κώστας Τσιβιλίκας)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου