Mακάρι οι συμπτώσεις της ζωής να φέρνουν πάντα ευχάριστες εκπλήξεις! Βρέθηκα στο μπλόγκ ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ συμπτωματικά!Με οδήγησε εκεί βέβαια, η ποίηση του Γιώργου Δουατζή.
Γιώργο, αγαπημένε μου φίλε τα ποιήματα σου, με ένωσαν με ανθρώπους τρυφερούς, ευαίσθητους και μεγαλόψυχους! Έτσι εντελώς ξαφνικά ανακάλυψα ότι η Ηλιούπολη υπάρχει παντού..!
Από μακριά, η οικοδέσποινα του μπλόγκ ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ γράφει...
Αγαπάω την Ηλιούπολη!!!
Έχω πετάξει χαρταετό στην Ηλιούπολη επάνω στο εκκλησάκι...
...φιλιά σε σένα και στην Ηλιούπολη...
...Και μας αφιερώνει...
Υπήρχε κάποτε ένα μικρό παιδί έπαιζε στο χωριό,ψάχνοντας για μια κλωστή να πετάξει ένα χαρταετό κοίταξε γύρω και είπε, "δεν ξέρω τι είναι αυτό που λάμπει" "Κοιτάξτε, καιτάξτε ένα χαρταετό" "έρχεται προς εμένα" "Είναι ένας μεγάλος χατραετός, δεν χρειάζομαι κλωστή" "και τα φτερά του είναι μεγαλύτερα από το σπίτι των γειτόνων" η καρδιά του σπαρτάρισε και πέταξε στα φτερά του χαρταετού και ολόκληρος ο ουρανός του είπε τα μυστικά του..
Του Μαρσέλ Χαλίφε,Γιώργο, αγαπημένε μου φίλε τα ποιήματα σου, με ένωσαν με ανθρώπους τρυφερούς, ευαίσθητους και μεγαλόψυχους! Έτσι εντελώς ξαφνικά ανακάλυψα ότι η Ηλιούπολη υπάρχει παντού..!
Από μακριά, η οικοδέσποινα του μπλόγκ ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ γράφει...
Αγαπάω την Ηλιούπολη!!!
Έχω πετάξει χαρταετό στην Ηλιούπολη επάνω στο εκκλησάκι...
...φιλιά σε σένα και στην Ηλιούπολη...
...Και μας αφιερώνει...
Υπήρχε κάποτε ένα μικρό παιδί έπαιζε στο χωριό,ψάχνοντας για μια κλωστή να πετάξει ένα χαρταετό κοίταξε γύρω και είπε, "δεν ξέρω τι είναι αυτό που λάμπει" "Κοιτάξτε, καιτάξτε ένα χαρταετό" "έρχεται προς εμένα" "Είναι ένας μεγάλος χατραετός, δεν χρειάζομαι κλωστή" "και τα φτερά του είναι μεγαλύτερα από το σπίτι των γειτόνων" η καρδιά του σπαρτάρισε και πέταξε στα φτερά του χαρταετού και ολόκληρος ο ουρανός του είπε τα μυστικά του..
μετάφραση noctoc
Να είσαι πάντα καλά καλή μου
4 σχόλια:
Γλυκιά μου Όλγα!!!
Καλώς σας βρίσκω!
Ο χαρταετός σας, γεμάτος ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο!
Με συγκινείς!!!
Και τι δεν μου θύμησες..
Το δρομάκι..τα κυκλάμινα, τα πέυκα, τις ανεμώνες..
δίπλα από το εκκλησάκι..πόσες φορές έχω κάτσει στο πεζούλι με ένα βιβλίο να περιμένω τον Ήλιο να μου πει καληνύχτα..
"Κατόπιν βρήκε μια αλεπού. Η αλεπού τον έκανε φίλο της και του έμαθε για ποιο λόγο τελικά ήταν το λουλούδι του μοναδικό, του μίλησε για την αξία της φιλίας και για το ότι τα πιο σημαντικά πράγματα δεν είναι αυτά που βλέπει κάποιος με τα μάτια, αλλά αυτά που βλέπει με την καρδιά"
Να πας όποτε..έχεις χρόνο και διάθεση στη δροσοσταλίδα,
στο μπουγαρίνι.
Θα βρείς για τη φιλία αλλά και..
Παρασκευή, 23 Ιανουάριος 2009
Σαν το γέλιο σου που γεμίζει αδειανά κελάρια Σαν το ποτάμι που χάνεται στον ωκεανό Σαν τα άκρως σιωπηλά τραγούδια μου τις νύχτες..Γιώργος Δουατζής
http://mpougarini.blogspot.com
Χαίρομαι πολύ..πάρα πολύ που ο Γιώργος Δουατζής είναι φίλος σου!
Πριν φύγω, αφήνω σε όλους σας ζεστές αγκαλιές και σε σένα μια φουχτίτσα μπουγαρίνια!
Σε ευχαριστώ!
Kαλή μου Όλγα,
Αλλιώς σε βλέπω τώρα μέσα μου αφού η ζεστή σου ματιά στάθηκε για λίγο, που ήταν πολύ, στα μάτια μου.
Ήταν πολύ, γιατί δεν χρειάστηκε δεύτερη ανάγνωση στο πρόσωπό σου ώστε να νιώσω τους ήχους δονείται η καρδιά σου...
Ηταν πολύ, γιατί τα χαμόγελα ήταν άδολα και η συγκίνηση περίσσια.
Τι να πω για τον ποιητή μας;
Είναι μια αποκάλυψη για μένα.
Λυπάμαι που δεν έχω τον χρόνο
αυτή την εποχή ("του πρώτου έρωτα...")να πνιγώ στις λέξεις του.
Κ.Δουατζή,
διάβασα τα μάτια σας
αφού είχα διαβάσει την ψυχή σας
και η ευτυχία μου είναι,
πως αυτά τα δυο,
τα φωτίζει ο ίδιος ήλιος....
Ευχαριστώ για όλα.
Αγαπημένη μου mareld,
Κόρη του κρύσταλλου βυθού
και του κεχριμπαρένιου σύννεφου...
Χωρίς τα μπουγαρίνια σου
και τα λευκά σου κρίνα
τόσο πολύ δε θα'παιζε
ο άνεμος στα μαλλιά μου...
Σε ευχαριστώ καρδιά μου.
Αγαπημένες μου, θέλω να μοιραστώ μαζί σας το παρακάτω ποιήμα του Τ.Λειβαδίτη.
Μου το έστειλε ο φίλος μας ο Γιώργος Δουατζής πρίν μερικούς μήνες.
Αυτό το αστέρι είναι για όλους μας (1952)
.δός μου τα χέρια σου να κρατήσω τη ζωή μου.
Aνάμεσά μας ρίχναν οι άνθρωποι το μεγάλον ίσκιο τους.
Tί θα απογίνουμε, αγαπημένη;
...μια φέτα ψωμί που δε θα τη μοιραζόμαστε πως να την αγγίξω;
Πως θάνοιγα μια πόρτα όταν δε θάτανε για να σε συναντήσω
πως να διαβώ ένα κατώφλι αφού δε θάναι για να σε βρώ.
Hταν σα νάχε πεθάνει κι η τελευταία ανάμνηση πάνω στη γή.
Που είναι λοιπόν ένα χαμόγελο να μας βεβαιώσει πως υπάρχουμε...
...ένιωσες ξαφνικά ένα χέρι να ψαχουλεύει στο σκοτάδι
και να σφίγγει το δικό σου χέρι.
Kι ηταν σα νάχε γεννηθεί η πρώτη ελπίδα πάνω στη γή.
Σ' εύρισκα, αγαπημένη, στο χαμόγελο όλων των αυριανών ανθρώπων.
Γιατί πριν μπεις ακόμα στη ζωή μου
είχες πολύ ζήσει μέσα στα όνειρά μου
αγαπημένη μου.
Mα και τί να πεί κανείς
όταν ο κόσμος είναι τόσο φωτεινός και τα μάτια σου
τόσο μεγάλα.
Yστερα έρχόταν η βροχή.
Mα έγραφα σ' όλα μας τα χνωτισμένα τζάμια τ' όνομα σου
κι έτσι είχε ξαστεριά στη κάμαρά μας. Kράταγα τα χέρια σου
κι έτσι είχε πάντοτε η ζωή ουρανό κι εμπιστοσύνη.Tα μαλλιά σου είναι μαύρα όπως μια νύχτα,
στο στόμα σου ανασαίνει ολάκερη η άνοιξη...
Oλα μπορούσανε να γίνουνε στον κόσμο, αγάπη μου
τότε που μου χαμογελούσες.
Στην πιό μικρή στιγμή μαζί σου, έζησα όλη τη ζωή.
Hξερες να δίνεσαι, αγάπη μου. Δινόσουνα ολάκερη
και δεν κράταγες για τον εαυτό σου
παρά μόνο την έγνοια αν έχεις ολάκερη δοθεί.
Tο παιδί μας, Mαρία, θα πρέπει να μοιάζει με όλους τους
ανθρώπους
που δικαιώνουν τη ζωή.
Φοβούνται τον ουρανό που κοιτάζουμε
φοβούνται το πεζούλι που ακουμπάμε
φοβούνται το αδράχτι της μητέρας μας και το αλφαβητάρι του
παιδιού μας
φοβούνται τα χέρια σου που ξέρουν ν' αγκαλιάζουν τόσο τρυφερά...
Θάθελα να φωνάξω τ' όνομά σου, αγάπη, μ' όλη μου τη δύναμη.
Nα το φωνάξω τόσο δυνατά
που να μην ξανακοιμηθεί κανένα όνειρο στον κόσμο
καμιά ελπίδα πιά να μήν πεθάνει.
Aφού κάθε στιγμή οι άνθρωποι θα μας βρίσκουν
στο ήρεμο ψωμί,
στα δίκαια χέρια,
στην αιώνια ελπίδα,
πως θα μπορούσαμε, αγαπημένη μου,
νάχουμε πεθάνει...
Φιλιά και αγάπη!
Eίναι από τα πιο αγαπημένα μου κομμάτια από τον Τ.Λειβαδίτη.
Πολλά φιλιά και ένα χάδι αγκαλιά για καλή νύχτα...
Δημοσίευση σχολίου